Wśród produkowanych obecnie linek muchowych (sznurów muchowych) przeważają – dzięki znakomitej jakości, trwałości, funkcjonalności i przystępnej cenie – wyroby z włókien sztucznych.
Linki klasyfikuje się zgodnie z międzynarodowym systemem AFTM (Associated Fishing Tackle Manufacturers) opartym na uwzględnianiu wagi początkowych 10 jardów (9,14 m) linki. Kolejne numery wyrażone cyframi arabskimi od 1 do 12 (zgodna z tym jest również klasyfikacja wędzisk) oznaczają linki o zunifikowanych ciężarach, np. najlżejsza jest linka nr 1 (9,14 m = 3,9 g), najcięższa nr 12 (24,7 g). O wartości linek muchowych decydują dwa podstawowe czynniki:
– zachowanie się w wodzie i
– konstrukcja.
W zależności od pierwszego z nich wyróżniamy następujące rodzaje:
– pływające (F – Floating Line);
– tonące (S – Sinking Line);
– pośrednie (I – Intermediate Line);
– pływające z tonącym końcem (SF – Sinking-Floating Line).
Ze względu na kształt wyróżniamy:
— cylindryczne (o jednakowej średnicy od początku do końca; L – Level);
— koniczne (symetrycznie zwężające się ku obu końcom; DT – Double Taper);
— jednostronnie koniczne (ST – Single Taper, Shooting Taper);
— koniczne przeciążone (niesymetrycznie zwężające się ku obu końcom; WF – Weight Forward).
• Linki cylindryczne odznaczają się prostotą i niską ceną, można ich jednak używać tylko przy niezbyt precyzyjnym wędkowaniu. Ich zaletą jest to, że w zależności od potrzeb mogą być skracane i nie zmienia to ich klasy (numeru).
• Ze względów praktycznych do najlepszych zaliczamy linki koniczne, którymi znakomicie się rzuca dzięki ich ciężarowi i małemu oporowi powietrza, a szczególnie dzięki temu, że można ich używać z obu końców. Są wyrabiane w numerach AFTM 4-12.
• Linkami jednostronnie konicznymi również rzuca się bardzo dobrze i celnie, dzięki szybkiej zatapialności nadają się szczególnie do łowu nimfami.
• Linki koniczne przeciążone są odpowiednie do wszystkich metod muchowych, tracą jednak użyteczność wraz ze zużyciem końców.
Obecnie produkowane linki mają budowę otulinowo-rdzeniową. W zależności od typu rdzenia rozróżniamy linki:
– o rdzeniu jednowłókiennym (najczęściej w postaci żyłki) okrytym otuliną;
— o rdzeniu wielowłókiennym (rdzeń jest splotem włókien).
Linki o rdzeniu jednowłókiennym, łatwiejsze w produkcji, są odpowiednio tańsze, nie można jednak z nimi połączyć przyponu za pomocą końcowego oczka (Eylet), a niekiedy – ze względu na gruby rdzeń – cechuje je „pamięć kształtu”. Linki o wielowłókiennym rdzeniu są jakościowo lepsze, zatem i odpowiednio droższe. Wykończenie powierzchni obu typów linek jest równie precyzyjne, tak by można było linką lekko rzucać.
Kolor linki praktycznie nie ma wpływu na efekt wędkowania – choćby dlatego, że używa się stosunkowo długiego przyponu z żyłki. Jak wynika z niektórych doświadczeń rybie nie przeszkadzają nawet najbardziej jaskrawe kolory, a więc wybór barwy linki zależeć będzie od osobistych upodobań wędkarza. Jeżeli jednak zachodzi konieczność dostosowania linki do otoczenia, spośród linek pływających należy wybierać jasne (piaskowoszare, białe, oranżowe), natomiast linki tonące powinny być raczej ciemne (brązowe, zielone, szare).
Etykiety opakowań linek zaopatrzone są w kompleksową charakterystykę uwzględniającą podstawowe właściwości produktu, należy je w pełni respektować. Przede wszystkim konieczne jest dopasowanie linki do konkretnego wędziska muchowego (i na odwrót).
