ORGANIZACJA I GOSPODARKA WĘDKARSKA
W 1972 roku olsztyński okręg Polskiego Związku Wędkarskiego liczył 93 koła i 19 119 członków. Pracownicy fizyczni stanowili zawsze powyżej 50% członków okręgu, co wskazuje, jak wielką rolę rekreacyjną pełni sport wędkarski. Równie pozytywnym zjawiskiem jest stały wzrost liczby młodzieży w organizacji wędkarskiej.
Aby zapewnić swym członkom atrakcyjne obszary wędkarskie, okręg wydzierżawia jeziora i rzeki, które następnie zagospodarowuje. W województwie PZW ma 52 takie jeziora o ogólnej powierzchni około 1080 ha.
Są to przeważnie zbiorniki małe, najczęściej o powierzchni poniżej 10 ha. Jeziora większe — do 50 ha — stanowią nieliczny procent całości. Dominują zbiorniki karasiowe; typy leszczowy i linowo-szczupakowy są w znacznej mniejszości. Większość spośród zbiorników PZW nie posiada znaczenia gospodarczo-hodowlanego, zbliżając się tym samym do klasy nieużytków rybackich. Duża część jezior corocznie podlega zimowym przyduchom.
Zagospodarowanie wytypowanych zbiorników polega głównie na ich zarybianiu i przeprowadzaniu sieciowych odłowów odchwaszczających i selekcyjnych. Najczęściej zarybia się je karpiem, leszczem, linem, węgorzem i karasiem, znacznie mniejszy jest udział szczupaka i sandacza. Szczególne kłopoty wynikają z braku odpowiedniej ilości i jakości materiału obsadowego szczupaka i sandacza. Gatunki te są bardzo atrakcyjne dla wędkarzy i mają jednocześnie w wielu jeziorach PZW dobre warunki dla rozwoju i wzrostu. Brak własnego ośrodka hodowlanego ryb nizinnych oraz niedostateczna produkcja narybku szczupaka i sandacza w ośrodkach hodowlanych państwowych gospodarstw rybackich powodują, że te gatunki są wprowadzane do jezior w zbyt małych ilościach. W konsekwencji populacje szczupaka i sandacza w jeziorach organizacji wędkarskiej są mało liczne, co zniechęca wędkarzy do połowów sportowych. W tej sytuacji większość wędkarzy okręgu łowi ryby na udostępnionych do wędkowania jeziorach państwowych gospodarstw rybackich, tym bardziej że są one zwykle atrakcyjne widokowo i łatwiej dostępne.
Zabiegi selekcyjne i odchwaszczające prowadzone na jeziorach PZW mają na celu usunięcie ze zbiorników ryb małowartościowych, konkurujących pokarmowo z gatunkami popieranymi, a także w pewnych przypadkach przerzedzenie zbyt zagęszczonego stada tych gatunków ryb, które nie stanowią podstawy wędkarskich połowów. Typowym tego przykładem są odłowy skarlałego karasia w małych jeziorkach powiatu kętrzyńskiego oraz drobnego leszcza i sandacza (na przerzuty do zarybienia innych jezior). W okresie wiosennym prowadzi się również intensywne odłowy schodzącego na tarło węgorza, który w tym stadium nie pobiera już pokarmu, a więc nie jest obiektem pozyskiwania w połowach sportowych.
W niektórych jeziorach intensyfikuje się również sieciowe odłowy lina. Gatunek ten nie jest intensywnie poławiany przez wędkarzy, trafia na wędkę zwykle przypadkowo, ma natomiast duży potencjał biotyczny, populacja jego ulega często nadmiernemu rozwojowi — wymaga więc selekcji.
Rzeki i potoki województwa są prawie w całości dzierżawione przez wędkarzy. Nieliczne wyjątki stanowią cieki organicznie przynależne do obwodów rybackich państwowych gospodarstw rybackich. Należą tu między innymi rzeki Krutynia i Marózka, odcinki rzeki Pisy oraz wiele mniejszych potoków, łączących leżące blisko siebie jeziora.
Ogólna powierzchnia rzek wynosi około 1400 ha, z czego na krainę pstrąga przypada około 370 ha, brzany około 350 ha i leszcza około 680 ha. Bezwzględnie największą wartość zarówno dla celów wędkarskich, jak i ze względów przyrodniczych mają rzeki i potoki pstrągowe. Należą tu przede wszystkim: Pasłęka, wraz z dopływami, górna Drwęca z dopływami, Banówka, Omaza, Bauda i Wąska wraz z dopływem lewobrzeżnym Salą. Do wód pstrągowych zaliczono również odcinek rzeki Wadąga, między elektrownią we wsi Wadągu a mostem drogowym na trasie Olsztyn — Dobre Miasto. Pstrąga potokowego można spotkać również jeszcze w wielu mniejszych ciekach, lub odcinkach rzek, zakwalifikowanych do krainy brzany i leszcza.
