Metoda angielska (odległościowa) – Łowienie w rzekach

W dzisiejszym artykule omówię dokładniej spławiki stosowane do łowienia metodą angielską w rzekach. Są one mniej znane wędkarzom od wagglerów, które są stosowane w wodach stojących.

Na pierwszy rzut oka spławiki na wody bieżące niewiele się od siebie różnią nie tylko pozornie – kształt spławików jest rzeczywiście zbliżony. Natomiast konstrukcja i użyte do ich produkcji materiały są różne, ponieważ mają być zastosowane w skrajnych warunkach, a to od wolno płynącej, płytkiej wody aż po bardzo głęboką, o szybkim nurcie.

Oto nazwy najczęściej stosowanych spławików: Stick, Wire Stick, Pacemaker, Balsa Glider, River Balsa, Chubber, Aron, Wire Aron. Jak już wspomniałem wszystkie te spławiki mocujemy do zestawu w dwóch punktach. Pierwowzory były mocowane tylko przy pomocy wężyków silikonowych. Modele te obecnie produkowane są również z dolną antenką zakończoną uszkiem, służącym do przewlekania żyłki.

I tak, spławik typu Stick (rys. nr 1) jest niedozowny do łowienia w płytkich, wolno płynących wodach. Jego bardzo wydłużony korpus jest zbudowany z dwóch materiałów. Część górna (1/3 długości) wykonana jest z balsy, część dolna (2/3 długości) to antena z tonkinu. Obie części są trwale ze sobą połączone. Coraz częściej tonkin jest zastępowany anteną plastikową. Dzięki swojej konstrukcji spławik ten szybko w wodzie przyjmuje pozycję pionową i charakteryzuje się bardzo dużą czułością. Spławiki „Stick” obciążamy poprzez równomierne rozłożenie śrucin na całym zestawie, gdy łowimy w bardzo wolnych wodach. Takie obciążenie stosujemy również w czasie łowienia z opadu, kiedy zależy nam na miękkim podaniu przynęty. Należy pamiętać, że w czasie łowienia metodą „na opad” należy niezwłocznie wykonać zacięcie jeżeli zestaw w przewidywanym czasie nie przyjmie odpowiedniej pozycji – oznacza to, że najprawdopodobniej ryba przechwyciła przynętę w toni wodnej.

Spławik „Wire Stick” (rys. 2) ma przeważnie większą wyporność od spła-wika „Stick” oraz dolną antenkę wykonaną z dość grubego drutu. Przeważnie jest stosowany na wodach głębszych dosyć szybkich. Obciążenie jest przeważnie przesunięte w dół i rozłożone równomiernie od połowy głębokości.

Omówione typy spławików nadają się znakomicie do przytrzymywania zestawu i maksymalnej kontroli spływającego zestawu. Należy dążyć do tego ażeby odcinek żyłki od spławika do szczytówki wędki był zbliżony do prostej (niewielki zwis). Jest to stosunkowo łatwe ponieważ przy użyciu tych spławików nie puszczamy zestawu dalej niż do 15 metrów.