Karaś — Carassius carassius L.
Ciało krótkie, bardzo silnie wygrzbiecone, z boków ścieśnione. Głowa mała, otwór gębowy końcowy — bez wąsików. Płetwa grzbietowa długa; odbytowa krótka. Ogon lekko wcięty. Łuska duża, zachodząca na siebie dachówkowato. Kształt ciała karasia jest bardzo uzależniony od żyzności i warunków środowiska w jakich ryba przebywa.
W małych i płytkich zbiornikach, zimnych i o kwaśnym odczynie wody, w których nie prowadzi się eksploatacji rybackiej, znane są formy karłowate, charakteryzujące się znacznym wydłużeniem ciała, dużą głową i małymi rozmiarami. Forma ta opisana była niesłusznie jako odrębny gatunek — Carassius humilis Heckel.
Ubarwienie ciała mosiężnozłociste, grzbiet ciemnooliwkowy, brzuch jasnożółty. Płetwy nieparzyste ciemne, piersiowe i brzuszne u nasady lekko zaczerwienione.
Karaś zasiedla płytkie zbiorniki wodne, wolno płynące rzeki, doły potorfowe i glinianki, starorzecza i łachy. W głębszych jeziorach przebywa zawsze w strefie przybrzeżnej na niewielkich głębokościach. Jego niewielkie wymagania środowiskowe określają rybacki typ jeziora karasiowego. Znosi on bardzo niskie natlenienie wody, przetrzymując nawet okresy całkowitego zaniku tlenu. Równie wytrzymały jest na szeroki zakres temperatur. Okres suszy i mrozów przeczekuje zagrzebany w muł, w stanie odrętwienia. W tym czasie jego poziom przemiany materii obniża się do minimum, niezbędną zaś ilość tlenu pobiera prawdopodobnie z własnych tkanek, w drodze przemian biochemicznych. Tym właśnie można wytłumaczyć dość liczne populacje karasia w periodycznie przyduchowych zbiornikach.
Karaś odżywia się fauną denną i szczątkami roślin. Zalicza się do ryb długowiecznych, osiąga wielkość 40 cm i ciężar około 2,5 kg. Sporadycznie trafiają się egzemplarze do 5 kg.
Rozród odbywa się w okresie od końca maja do lipca, w temperaturze 16—18°C. Do łowienia karasi używa się sprzętu jak na płocie. Przynęty zwierzęce i roślinne zawsze umieszcza się na dnie lub w jego pobliżu. Wskazane jest zanęcanie. Ludowy przekaz mówi, że karasia doskonale wabią przypalone kości umieszczone na dnie łowiska.
Wymiaru i czasu ochronnego nie ma. Ze względu na dużą wytrzymałość karaś doskonale nadaje się na „żywca”.
