Troć – Salmo trutta morpha trutta L.
Ciało wydłużone, walcowate. Głowa duża, spłaszczona z szeroko rozciętym końcowym pyskiem. Szczęki i kości jamy gębowej zaopatrzone są w liczne stożkowate zęby. Płetwa ogonowa zwykle bez wcięcia. Podobnie jak u wszystkich naszych przedstawicieli rodziny łososiowatych, między płetwą grzbietową a ogonową znajduje się niewielka płetewka tłuszczowa. Boki ciała osobników dorosłych pokryte są licznymi czarnymi plamkami, z których część zbliżona jest kształtem do litery X. W okresie poprzedzającym tarło pojawiają się (szczególnie u samców) nieregularne plamki o barwie różowawej. Trocie osiągają przeciętną wielkość 50—70 cm i ciężar około 5 kg. Sporadycznie trafiają się osobniki o długości powyżej metra i ciężarze przekraczającym 12 kg. Troć jest rybą dwuśrodowiskową. Na tarło wędruje z morza w górę rzek, docierając do rejonów przyźródłowych, w potokach spędza również okres młodociany. Po dwu- lub trzyletnim pobycie w rzece rozpoczyna spływ do morza, w którym zmienia tryb życia na drapieżny. W województwie olsztyńskim troć występuje głównie w dorzeczach rzek Pasłęki, Baudy i Drwęcy.
W morzu troć odżywia się głównie rybami pelagicznymi (szprot, śledź), w rzece zaś fauną denną. W odróżnieniu od łososia troć wędrująca na tarło pobiera w rzece pokarm, stąd też dość często staje się wspaniałym trofeum wędkarskim. Tarło przypada na okres października, listopada. Dozwolone metody połowu — błystka oraz sztuczna mucha (sucha i mokra). Na przynęty naturalne troci łowić nie wolno. Okres ochronny od 1 października do 31 grudnia. Najlepszy okres połowu: luty — maj.
