Kiełb — Gobio gobio L.
Ciało wydłużone i obłe, pokryte dość dużymi, słabo osadzonymi w skórze łuskami. Głowa duża z dolnym pyskiem i wielkimi oczami. W kącikach ust znajduje się para wąsików. Grzbiet usiany drobnymi, ciemnymi plamkami, wzdłuż boków tułowia 6—12 ciemnych plam. Zabarwienie boków szarożółte, grzbiet szarozielonkawy. Płetwy grzbietowa i ogonowa szarożółte, nakrapiane drobnymi ciemnymi plamkami. Pozostałe płetwy bezbarwne.
Żyje zarówno w wodach stojących, jak i płynących, wybierając miejsca o podłożu piaszczystym. Przebywa zawsze w strefie przybrzeżnej, na niewielkiej głębokości, przy dnie. Często łączy się w duże stada. Kiełb należy do ryb najbardziej rozpowszechnionych w naszych wodach. Brak go jedynie w przyźródlanych odcinkach potoków górskich, w kwaśnych jeziorkach śródleśnych i zbiornikach przyduchowych.
Nie wiadomo jak długo żyje. Najczęściej łowione są osobniki o długości około 15 cm, okazowe egzemplarze osiągają wielkość do 20 cm.
Kiełb odżywia się drobną fauną denną wygrzebywaną z piasku lub wychwytuje wypłukiwaną i niesioną przez wodę. Rozradza się od maja do czerwca. Ochronie nie podlega. Wchodzi w skład pokarmu wszystkich prawie ryb drapieżnych. Żeruje intensywnie od wczesnej wiosny aż do późnej jesieni, w miarę jednak obniżania się temperatury schodzi na coraz głębszą wodę.
Do połowu kiełbi stosuje się podobny sprzęt jak przy łowieniu uklei, zawsze jednak prowadząc przynętę przy samym dnie. Dobre skutki daje nęcenie przez wrzucanie piasku do wody łowiska. Wkrótce w tym miejscu zgromadzi się większość przebywających w pobliżu kiełbi. Ze względu na dużą ruchliwość i wytrzymałość doskonale nadaje się jako „żywiec” przy połowie wszystkich ryb drapieżnych.
