Stynka — Osmerus eperlanus L.
Ciało wydłużone, wrzecionowate, z boków ścieśnione. Duża i wydłużona głowa z wielką i silnie uzębioną paszczą. Stożkowate zęby znajdują się również na kościach jamy gębowej. Otwór gębowy górny. Płetwa ogonowa silnie wcięta — widełkowata. Łuski dość duże, słabo osadzone, bez srebrnego połysku. Ciało o znacznej przezroczystości — w głowie widać zarysy mózgu. Ubarwienie od niebieskawego poprzez zielonkawy do żółtego. Wzdłuż boków ciała ciągnie się niebieskawy lub fioletowozielonkawy pas, którego barwa intensywnieje w okresie poprzedzającym tarło. Między płetwą grzbietową a ogonową, na trzonie ogona znajduje się mała, fałdziasta płetewka tłuszczowa. Stynki mają charakterystyczny zapach — zbliżony do zapachu świeżych ogórków.
Gatunek ten żyje w jeziorach o słabym stopniu eutrofizacji — najczęściej typu sielawowego, leszczowego oraz sandaczowego. Stynka jest rybą pelagiczną, przebywa ławicami na dość znacznych głębokościach w tzw. plosie jeziorowym. W okresie młodocianym odżywia się wyłącznie planktonem skorupiakowym; w miarę dorastania przechodzi na drapieżny tryb życia, zjadając małe rybki, głównie własne młodsze pokolenie. Jest gatunkiem krótko żyjącym, bowiem już w trzecim roku życia zaznacza się wzmożenie naturalnej śmiertelności. Najstarsze znane z literatury osobniki osiągnęły wiek 7 lat. Średnia wielkość poławianych ryb wynosi 10—15 cm.
Okres tarła od końca lutego do maja. Wymiaru i czasu ochronnego nie posiada. Na wędkę nie bierze. Tam gdzie występuje w dużych ilościach jest obiektem połowów przemysłowych. Jest pokarmem ryb drapieżnych — szczególnie sandacza.
