PRZEPISY PRAWNE

W ustawie o rybołówstwie znalazły miejsce również przepisy, regulujące sprawę wędkarskich połowów. Określono w nich między innymi, że każda osoba zamierzająca sportowo łowić ryby na wędkę musi posiadać kartę wędkarską *. Karta wędkarska jest ważna na okres jednego roku kalendarzowego, na wszystkie obwody rybackie w kraju. Wraz z legitymacją PZW upoważnia do wędkowania, na innych wodach należy jednak dodatkowo uzyskać pisemne zezwolenie ich dzierżawcy bądź właściciela.

Zasady wykonywania sportu wędkarskiego na wodach użytkowanych przez państwowe gospodarstwa rybackie ostatecznie unormowało zarządzenie nr 51 Ministra Rolnictwa (z dnia 10 IV 1959 r.). Ustaliło ono, że do wędkowania powinny być udostępnione jeziora położone w pobliżu większych osiedli oraz te, które nie są obiektem intensywnej hodowli ryb. Typowanie jezior udostępnionych do wędkowania odbywa się co trzy lata, na drodze bezpośredniego porozumienia terenowych kół PZW z właściwymi gospodarstwami rybackimi. W tym czasie ustala się również liczbowy limit łodzi wędkarskich na poszczególne jeziora.

Zarządzenie określa, że wędkowanie na wodach państwowych gospodarstw rybackich może odbywać się w okresie od 1 kwietnia do 30 listopada i to wyłącznie od świtu do zmierzchu. Wędkowanie w nocy jest zabronione. Wprowadzone zostały jednocześnie minimalne wymiary ochronne obowiązujące wędkarzy oraz zakaz używania rosówki na przynętę do połowu węgorza. Ujednolicono opłaty w zależności od metody i czasu połowu.

Wszelkie opłaty związane z uzyskaniem prawa wędkowania na wodach państwowych gospodarstw rybackich są pobierane przez skarbników zarządów kół PZW. Uzyskane z tego tytułu sumy odprowadzane są w całości na rzecz państwowych gospodarstw rybackich, które przeznaczają je na zarybianie. W czasie sportowego połowu na tych wodach obowiązują zasady Regulaminu Sportowego Połowu Ryb i Raków PZW oraz zarządzenia wydane przez państwowe gospodarstwa rybackie.

Przynależność do Polskiego Związku Wędkarskiego oraz uprawnienia do wędkowania na jego wodach związane są z ustawowymi opłatami: wpisowym, roczną składką członkowską, dopłatami — na wody krainy pstrąga, za spinningowanie.

Z ulg w składkach i opłatach korzystają: renciści i osoby po ukończeniu 65 lat życia; młodzież w wieku 18—24 lat ucząca się lub studiująca; samodzielnie wędkujące żony wędkarzy; członkowie PZW powołani do odbycia zasadniczej służby wojskowej.

Bez karty wędkarskiej mogą wędkować: żony wędkarzy, wędkujące na jedną wędkę w towarzystwie męża, o ile mają wykupioną legitymację PZW; młodzież do lat 13, wędkująca jedną lekką wędką w towarzystwie członka Związku.

W czasie wędkowania na wodach PZW obowiązują przepisy zawarte w Regulaminie Sportowego Połowu Ryb i Raków.

W roku 1966 wprowadzono w województwie olsztyńskim okresowe turystyczne karty wędkarskie dla osób przebywających na wczasach w powiatach giżyckim, mrągowskim, piskim i węgorzewskim (Monitor Polski nr 6, poz. 52, 1966).

10 maja 1968 r. (M.P. nr 21, pozycja 136, 1968) ustalono zasady umożliwiające sportowy połów ryb wędką osobom uprawiającym turystykę, przebywającym na wczasach lub kuracji, a nie będącym członkami Polskiego Związku Wędkarskiego. Osoby te w okresie od 1 kwietnia do 30 listopada mogą otrzymać sezonową kartę wędkarską łącznie z pozwoleniem na sportowy połów ryb wędką, odpłatnie, na okresy dwu-, siedmio- i piętnastodniowe. Sezonowe karty wędkarskie mogą być odpłatnie rozprowadzane przez terenowe koła PZW, państwowe gospodarstwa rybackie, ośrodki wczasowe i sportowe, a nawet niektóre kioski „Ruchu” *. Połów dozwolony jest wyłącznie z brzegu, na jedną zwykłą wędkę, na wodzie (jeziorze) wymienionej w pozwoleniu, w czasie od świtu do zmierzchu. Liczba zezwoleń na poszczególne wody lub jej odcinki pozostaje do decyzji użytkownika danej wody.

Osoby uprawiające sportowy połów ryb wędką są obowiązane do ścisłego przestrzegania przepisów ustawy o rybołówstwie, zarządzeń jednostek prowadzących gospodarkę rybacką na danych wodach i regulaminu sportowego PZW. Ustawianie łodzi i kajaków na jeziorach hodowlanych jest zabronione. Są to zbiorniki użytkowane przez państwowe gospodarstwa rybackie do szczególnie intensywnej hodowli szlachetnych gatunków ryb — głównie karpia. Gospodarowanie w tych jeziorach związane jest z dużymi nakładami finansowymi i wieloma pracochłonnymi zabiegami. Część tych zbiorników jest przeznaczona do produkcji materiału zarybieniowego; niewiele wówczas różnią się one od sztucznych stawów hodowlanych.

W celu zapewnienia w tych jeziorach spokoju, właściwych warunków do rozwoju i wzrostu ryb, jak również dla zapobieżenia kłusownictwu, decyzją odpowiednich terenowo prezydiów powiatowych rad narodowych uznano je za zbiorniki hodowlane, na prawach obrębów ochronnych. Zarządzenia te ogłoszone zostały w dziennikach urzędowych Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie (nr 7 z dn. 30 czerwca 1967 r. oraz nr 13 z dn. 15 listopada 1967 r.). Winni niestosowania się do powyższego zarządzenia podlegają na podstawie artykułu 85 p. 3 ustawy o rybołówstwie (Dz.U. nr 35, poz. 357) karze grzywny do 4500 zł lub karze aresztu do trzech miesięcy. Jednocześnie obowiązuje orzeczenie konfiskaty narzędzi połowu ryb na podstawie artykułu 86 tej ustawy. Orzekanie następuje w trybie przepisów ustawy z 15 grudnia 1951 roku o orzecznictwie karno-administracyjnym (Dz.U. nr 39, poz. 233 — 1966).

Do sprawowania nadzoru nad przestrzeganiem obowiązujących przepisów są upoważnieni funkcjonariusze MO, ORMO, etatowi strażnicy i pracownicy państwowych gospodarstw rybackich, Polskiego Związku Wędkarskiego, honorowi strażnicy PZW i Ligi Ochrony Przyrody.