NIEŁATWY WYBÓR
Trudno jest zdecydować, jaką przynętę zastosować w danym momencie. Ich różnorodność jest tak bogata i handel proponuje tyle modeli, że należy ustalić kryteria wyboru. Mianowicie głębokość wody, siła nurtu, zamierzany sposób prowadzenia przynęty decyduje o jej rodzaju i wielkości. Światło i widoczność w wodzie wpływają na wybór kolorystyki naszej przynęty: jasno świecących błystek używamy przy zachmurzonej pogodzie i zmętnionej wodzie, matowe i ciemne błystki znajdują zastosowanie w dni słoneczne przy klarownej wodzie. Również występowanie gatunków innych ryb ma tu znaczenie na wybór barwy naszej błystki. W wyżej położonych, pstrągowych regionach są to ciemne przynęty, z kolei w niższych regionach lipienia i brzany, jasne i świecące. Dobre szanse mamy z przynętą o ubarwieniu pstrągowym, co budzi odruch kanibalizmu wśród tych drapieżników. Błystka jest najstarszą formą sztucznej przynęty w spinningowaniu. Wykonuje ona poprzez swój wygięty kształt ruchy wahadłowe. Do najbardziej znanych tego typu przynęt należą: „Effzet” (6 g), błystka Quick (6 g) i wysmukły model Toby (4 g, 7 g, 10 g), który nawet w silnym nurcie daje się głęboko prowadzić. Błystki umożliwiają dalekie rzuty. Najbardziej nadają się one do łowienia z małą szybkością na dużych głębokościach pod prąd, a więc do obławiania większych, szybko płynących rzek. Podczas kiedy błystki wahadłowe wykonują swój ruch wahadłowy własnej osi, przy błystce obrotowej metalowa łyżeczka obraca się wokół sztywnej osi z drutu.
Poprzez to uzyskuje się efekt załamania światła oraz wytwarzania drobnych fal uderzeniowych, które trafiają na linię boczną pstrąga. Rozróżniamy błystki z owalnym „skrzydełkiem” typu „Mepps” i „Colonel” oraz wysmukłe modele typu „Reflex” i „Libelle”. Najczęściej używaną błystką jest „Mepps”, która podczas prowadzenia stawia duży opór, przez co i w słabym nurcie daje się ona wolno prowadzić. Z tego powodu szczególnie w szybko płynących rzekach, zostaje ona wypchnięta na powierzchnię wody. Znajdują tu zastosowanie smukłe modele oraz błystki nieobrotowe, poprzednio opisane. Owalne błystki obrotowe w swoich najmniejszych wydaniach (2-3 g) nadają się doskonale do spinningowania wraz z prądem rzecznym podczas niskiego stanu wody w lecie. Aby zagwarantować rotacje błystki, konieczne jest utrzymywanie napięcia na żyłce. Atrakcyjność naszych błystek możemy zwiększyć poprzez zaczepienie na haczyku kolorowych piórek bądź wełnianych chwościków. Łowną przynętą jest również zestaw, składający się z błystki wirowej połączonej z uzbrojoną gumową rybką (np. mepps, mino). Do połowów na dalsze dystanse oraz na dużych głębokościach w rzekach o silnym prądzie, wybieramy błystki z obciążeniem ołowianym, znajdującym się na żyłce tuż przed błystką. Wszystkie do tej pory omówione modele mają mniejsze lub większe tendencje do skręcania żyłki podczas wykonywania ich ruchu obrotowego. Natomiast skręcona żyłka ma skłonności do niekontrolowanego spadania ze szpuli, tworzenia „bród” i splotów oraz pogarszania precyzji rzutów. Dlatego żyłkę i błystkę łączymy zawsze przy pomocy lekko pracującego i mało widocznego karabińczyka. Wyjątkiem jest tutaj błystka z ekscentrycznie zamontowanym obciążeniem ołowianym. Jest to kolejny sposób eliminowania skrętu żyłki. Pomocną rolę może też odegrać śru-cina przyczepiona do wystającej końcówki drutu błystki obrotowej (pomaga to również w głębszym prowadzeniu błystki).
