Jak i na co
Aby chronić pogłowie pstrągów potokowych, w większości rzek pstrągowo-lipieniowych wprowadzono zakaz łowienia na przynęty naturalne. Ale nawet tam, gdzie jest to dozwolone, sami dobrowolnie powinniśmy zrezygnować z łowienia na czerwone i białe robaki, gdyż nawet niewymiarowe pstrągi, a te biorą najczęściej, prawie zawsze bardzo głęboko połykają żywą przynętę. Duże potokowce prowadzące typowo drapieżniczy tryb życia świetnie biorą na małe pływające woblery. Niestety wielu wędkarzy ciągle nie docenia rewelacyjnej skuteczności tej agresywnie pracującej i w miarę potrzeby głęboko schodzącej przynęty.
Od dziesiątków lat ciągle skuteczną spinningową przynętą na pstrągi są srebrne, złote, miedziane, białe oraz czarne wirówki. Obrotówkę należy poprowadzić możliwie jak najwolniej (z prądem lub pod prąd) w pobliżu stanowiska kropkowanego drapieżnika. Atak pstrąga potokowego jest błyskawiczny. Ryba wyskakuje ze swej kryjówki i chwyta do pyska przynętę – lub pudłuje. Jeżeli zauważymy nieudany atak (srebrzysty błysk w pobliżu przynęty) lub pstrąg zepnie się już w momencie brania (tzw. spinek), powinniśmy chwilę odczekać, zmienić wirówkę na inną i jeszcze raz rzucić dokładnie w to samo miejsce.
Po złowieniu pstrąga, zajmowane przez niego atrakcyjne stanowisko w rzece, na przykład pod zwisającymi nad wodą gałęziami drzew lub za dużymi kamieniami jest natychmiast zajmowane przez następnego pstrąga (drugiego co do wielkości w najbliższej okolicy). Latem pstrągi potokowe odżywiają się głównie owadami. W okresie tym najskuteczniejszą metodą wędkarską jest sztuczna mucha. Jeżeli ryby nie wychodzą do powierzchni, należy ich szukać i łowić na mokre muchy, małe streamery lub nimfy – imitacje larw owadów występujących w rzece (jętki, widelnice, chruściki). Łowienie na nimfę kijem klasy 6-8 i długości 2,40-2,85 m jest bardzo skuteczne, pod warunkiem jednak, że wcześniej muszkarz opanuje trudną sztukę spostrzegania ostrożnych brań. Do łowienia na suchą muchę (kij klasy 5/6 o długości ok. 2,7 m) także potrzebne są dobre oko i refleks. Wędkarz bierze namiar na zbierającą rybę (kółka na wodzie), podaje suchą muchę z pewnym zapasem (powyżej stanowiska pstrąga), a następnie tak prowadzi przynętę, aby przypon nie bruździł powierzchni wody. Wskazówka: jeżeli ryba co chwilę pilnie wychodzi do powierzchni ciągle w tym samym miejscu, to prawie zawsze jest to lipień. Głośne chlapnięcia na środku strumienia, raz tu raz tam, zdradzają polującego na jakąś większą zdobycz pstrąga tęczowego.
Pstrąg potokowy wychodzi do powierzchni znacznie rzadziej i zawsze w pobliżu swojego stanowiska. Jeżeli więc w cieniu dużej olchy lub na granicy prądu wstecznego, bardziej usłyszymy niż zobaczymy wyjście ryby do powierzchni, to jest to właśnie pstrąg potokowy… W ciekach, w których 35-centymetrowe potokowce uchodzą już za okazy, do spinningowania w zupełności wystarczą krótkie wędzisko (do 2 metrów długości) oraz cienka żyłka o średnicy do 0,20 mm. Maleńki karabińczyk z agrafką umożliwia szybką zmianę przynęty oraz zapobiega skręcaniu się żyłki.
Najlepsze miejsca do połowu pstrąga potokowego.
