Sposoby wiązania haczyków i kotwiczek.
Obniżenie wytrzymałości w wyniku stosowania węzłów jest tym wyższe, im bardziej zgięta w węźle jest żyłka, i na odwrót – jeżeli siła działająca w węźle rozkłada się na większą powierzchnię, spadek wytrzymałości jest niższy. Wprawdzie producenci żyłek nie podają na etykietach tych ważnych danych, rekompensują to jednak niekiedy przez określanie w katalogach zalecanych typów węzłów. Praktyczniejsze jest wiązanie mokrych żyłek. Stopniowe obniżenie się jakości żyłki po dłuższym użytkowaniu wynika zarówno z działania zewnętrznych czynników atmosferycznych, jak i mechanicznego zużywania podczas łowienia. Żyłki poliamidowe są bardzo wrażliwe na promienie słoneczne, które powodują stopniowe zmniejszenie się wytrzymałości i to przede wszystkim na węzłach.
Charakterystyczną właściwością wszystkich typów żyłek jest elastyczność, czyli tendencja do powrotu do stanu pierwotnego po odjęciu obciążenia. Elastyczność jest u różnych typów żyłki różna, w żadnym wypadku jednak nie jest stuprocentowa, bowiem pod wpływem długotrwałego użytkowania każda żyłka trwale się odkształca – wydłuża, a zatem osłabia. Staje się to szczególnie zauważalne w jej końcowej, najczęściej użytkowanej i najbardziej obciążanej, części.
Przy doraźnym używaniu, czyli np. podczas spinningowania lub gdy tylko zarzucamy i wyciągamy przynętę (o ile jej ciężar jest odpowiedni), deformacja żyłki jest minimalna. Natomiast pamiętać trzeba, że trwale deformowana żyłka stopniowo zaczyna zachowywać się tak jak twarda.
Na wytrzymałość i funkcjonalność żyłki przy wędkowaniu bardzo istotnie wpływa także jej długość użytkowa czyli długość od kołowrotka do przynęty (ryby). Z poprzednich uwag wypływa jednoznaczny wniosek, że przez zwiększanie długości żyłka staje się coraz bardziej miękka, bowiem różnica w miękkości na długościach 10 i 100 m jest dziesięciokrotna – przy użyciu tej samej siły (zacięciu jednakowych ryb) na odległość 10 m żyłka wydłuży się o 1 m (10%), a na odległość 100 m wydłużenie będzie wynosiło 10 m. Wniosek stąd, że żyłka będzie w drugim wypadku bardziej elastyczna. Przy braniu w mniejszej odległości zacięcie będzie twardsze, a żyłka mniej odporna na przeciążenie krytyczne (zerwanie), zapobiegać temu trzeba zacinając delikatniej. Na dużą odległość zacięcie będzie znacznie bardziej łagodne i proporcjonalnie obniży się ryzyko przeciążenia krytycznego. W tym wypadku zacięcie powinno być bardziej energiczne. Na podstawie tych uwag można też osądzić użyteczność poszczególnych typów żyłek. Twarde żyłki o dużej wytrzymałości są odpowiednie zwłaszcza przy połowie na większe odległości, gdy konieczne jest energiczniejsze zacięcie, a także gdy potrzebna jest jak najcieńsza, lecz możliwie wytrzymała żyłka. Miękkie typy są wskazane przy łagodnych, płynnych i długich rzutach. Wykorzystuje się je przy połowie ryb, które przynętę chwytają powoli, a po braniu oddalają się. Zacięcia są przy tym bezpieczniejsze, co jest ważne przy połowach gruntówką z większym obciążeniem i podczas łowienia na muchę. Najistotniejszą zaletą żyłek miękkich jest umożliwianie płynnego i bezpiecznego holu, nawet jeśli są stosunkowo cienkie.
