Jazgarz — Acerina cernua L.
Ciało umiarkowanie wydłużone, nieco bocznie spłaszczone, pokryte mocno osadzonymi w skórze grzebykowatymi łuskami. Pysk krótki, tępy, z niewielkim, końcowo-dolnym otworem gębowym. Oczy duże. Na szczękach występują drobne, szczecinkowate ząbki. Na wieczku skrzelowym znajduje się 5—10 kolców; pokrywa skrzelowa z tyłu zakończona jest ostrym kolcem. Na grzbiecie pojedyncza wydłużona płetwa — jej przednia część jest rozpięta na twardych, kolczastych promieniach.
Ubarwienie ciała szaro- lub oliwkowozielone, grzbiet ciemniejszy, brzuch jasny. Na grzbiecie i płetwach: grzbietowej i ogonowej, występują liczne ciemne plamki.
Jazgarz przebywa w średnim i dolnym biegu rzek, w zalewach oraz w jeziorach i stawach. Prowadzi przydenny tryb życia gromadząc się w duże stada, a jesienią w ogromne ławice. Obecność jego uwarunkowana jest między innymi wysoką zawartością tlenu w wodzie. Unika dna mocniej zamulonego.
Żyje ponad 10 lat, uzyskując długość 20 cm, sporadycznie nawet do 30 cm. Rośnie wolno. Początkowo odżywia się planktonem zwierzęcym, później przechodzi na pokarm denny. Chętnie wyjada ikrę i wylęg innych gatunków ryb. Ze względu na małą wartość użytkową, konkurencję pokarmową z cennymi gatunkami ryb (leszcz) oraz wyjadanie ikry ryb, jazgarz uważany jest za chwast, a pogłowie jego powinno być poddane redukcji. Szczególnie niepożądany jest w jeziorach typu sielawowego — niestety w tych właśnie zbiornikach znajduje najlepsze dla siebie warunki do rozwoju.
Okres rozmnażania się przypada od połowy kwietnia do połowy maja. Ochronie gatunkowej nie podlega.
W wodach województwa olsztyńskiego jazgarz jest bardzo rozpowszechniony. Najliczniej występuje w jeziorach sielawowych, leszczowych i sandaczowych oraz w rzekach o niezbyt szybkim prądzie.
Na wędkę bierze zachłannie w ciągu całego sezonu na przynętę zwierzęcą. Doskonale nadaje się na „żywca” — jest wytrzymały, ruchliwy i nigdy nie podpływa ku powierzchni wody.
Nadmierna liczebność jazgarza w zbiorniku jest wskaźnikiem zaniedbania gospodarczego.
