Miętus — Lota lota L.
Ciało mocno wydłużone, walcowate, w części ogonowej bocznie spłaszczone, pokryte bardzo drobną, głęboko ukrytą w skórze łuską. Głowa mała, szeroka i grzbieto-brzusznie ścieśniona. Otwór gębowy duży, końcowy, na dolnej szczęce jeden długi wąs. Paszcza uzbrojona drobnymi szczotkowatymi ząbkami. Na grzbiecie znajdują się dwie płetwy: pierwsza krótka, druga bardzo wydłużona, prawie kontaktująca się z ogonową. Podobnie długa jest płetwa odbytowa. Płetwy brzuszne mają położenie gardłowe i są wysunięte przed nasadę płetw piersiowych. Otwór odbytowy znacznie przesunięty ku przodowi ciała.
Ubarwienie ciała oliwkowoszare lub zielonkawe z marmurkowatymi plamami. Grzbiet ciemniejszy, brzuch i gardło brudnobiałe.
Miętus jest pospolity w wodach płynących — od partii źródlanych aż do ujścia — rzadziej reprezentowany w jeziorach. Lubi wody zimne, czyste i dobrze natlenione o dnie twardym żwirowato-kamienistym lub żwirowato-piaszczystym zasiedlającym słodkie wody śródlądowe, w których miętus jest jedynym przedstawicielem rodziny dorszowatych.
Żyje kilkanaście lat, rośnie wolno, osiąga rozmiar do 60 cm i ciężar powyżej 2 kg, chociaż najczęściej łowi się osobniki znacznie mniejsze.
W ciągu dnia przebywa w ukryciu pod kamieniami, nawisami brzegów, zatopionymi przedmiotami, na żer wypływa dopiero nocą. Jest drapieżnikiem — odżywia się rybami, chociaż nie gardzi również większymi organizmami fauny dennej: żabami, rakami. Na tarliskach innych gatunków ryb wyjada złożoną ikrę.
Rozmnaża się w okresie zimy — zwykle od grudnia do marca. Ochronie nie podlega.
W wodach województwa dość pospolity, szczególnie liczny we wszystkich rzekach. Mimo to rzadko bywa łowiony zarówno przez rybaków zawodowych, jak i wędkarzy. Tłumaczyć to można skrytym, nocnym trybem życia i przebywaniem na dnie wśród licznych zawad, które uniemożliwiają przeciągnięcie sieci.
Najlepszy okres połowu miętusa trwa od października do lutego. Bierze on na różne przynęty pochodzenia zwierzęcego, na żywą i martwą rybkę. Doskonałe wyniki uzyskuje się stosując na przynętę szyjki rakowe. Sprzęt nie musi być specjalnie silny, gdyż miętus w czasie holowania nie stawia dużego oporu. W czasie przyboru i zmętnienia wody żeruje również w ciągu dnia. W potokach pstrągowych uważany jest za szkodnika i usuwany. Jak wszystkie dorszowate, ma dużą i smaczną wątrobę. Może ona jednak zawierać larwalne stadia groźnego dla człowieka tasiemca, dlatego przed spożyciem musi być dobrze wysmażona lub wygotowana.
