Sumik karłowaty — Ictalurus nebulosus (Le Sueur)
Ciało wydłużone, nagie, głowa spłaszczona grzbieto-brzusznie, tułów walcowaty, partia ogonowa bocznie ścieśniona. Otwór gębowy duży, końcowy; na dolnej i górnej szczęce po dwie pary wąsików. W płetwach grzbietowej i brzusznych pierwszy promień silnie zgrubiały, kolczasty. Występuje płetewka tłuszczowa. Ogon równo ścięty lub z niewielkim wgłębieniem. Płetwa odbytowa oddzielona od ogonowej wolną przestrzenią. Ubarwienie ciała brunatnożółte, grzbiet ciemniejszy. Niekiedy na ciele występują drobne plamki.
Sumik występuje w przybrzeżnej partii wód stojących i wolno płynących, na dnie miękkim, mulistym, wśród gęstych porostów roślinności wodnej. Jest mało wymagający pod względem warunków środowiskowych oraz pożywienia. Zjada zarówno pokarm zwierzęcy jak i roślinny. Wykazuje skłonności drapieżne pożerając ikrę i wylęg innych gatunków ryb.
Nie wiadomo dokładnie jak długo może żyć w polskich warunkach klimatycznych. Nie należy do ryb autochtonicznych naszego kraju. Pod koniec XIX wieku sprowadzono go do Europy z Ameryki Północnej. Hodowany w stawach, przeniknął do wielu rzek i jezior. W swojej ojczyźnie należy do ryb o średnich rozmiarach, często osiąga tam długość około 50 cm i ciężar 2,5—3 kg. Po zaaklimatyzowaniu się w Europie szybko skarlał. Nie uzyskuje większego ciężaru niż 0,5 kg, a w zbiornikach, w których nadmiernie się rozmnożył, osiąga zaledwie długość kilku centymetrów.
Rozród odbywa w czerwcu i lipcu. Tarlaki wykazują troskę o potomstwo. Samica buduje gniazdo, najczęściej z wodorostów, samiec pilnie strzeże ikry i następnie niedołężnego wylęgu. Bywają jednak przypadki, że pod koniec okresu opiekowania się zżera znaczną część swojego własnego potomstwa. Sumik karłowaty nie podlega ochronie.
W wodach olsztyńskich gatunek ten występuje zupełnie sporadycznie. Stwierdzono jego obecność w niektórych jeziorach, leżących na trasie Kanału Elbląskiego.
W warunkach naturalnych uważany jest za kłopotliwy chwast. W naszym rejonie bez znaczenia gospodarczego i wędkarskiego.
