Piskorz — Misgurnus fossilis L.
Ciało wydłużone, walcowate, w tylnej części lekko bocznie spłaszczone, pokryte bardzo drobnymi i głęboko osadzonymi w skórze łuskami. Głowa mała, otwór ustny dolny, okolony dziesięcioma wąsikami. Wszystkie płetwy małe i krótkie, ogonowa zaokrąglona. Linia boczna niewidoczna. Ubarwienie tułowia pomarańczowożółte, grzbiet brunatny. Wzdłuż boków ciągną się trzy ciemne, brunatne smugi, środkowa najszersza. Całe ciało usiane drobnymi, brunatnymi plamkami. Występuje dymorfizm płciowy: u samców na bokach tułowia za płetwą grzbietową znajdują się zgrubienia utworzone przez tkankę tłuszczową.
Zamieszkuje płytkie, ciepłe i zamulone wody stojące i słabo płynące. Przebywa przy dnie, często zagrzebany w mule lub roślinach. Jest bardzo wytrzymały na niską zawartość tlenu w wodzie. Piskorze spotkać można nawet w zbiornikach czasowo wysychających. Okres ten przetrzymują zagrzebane w błocie. U gatunku tego występuje zjawisko oddychania jelitowego oraz skórnego.
Nie wiadomo dokładnie jak długo piskorz żyje. Osiąga długość do 30 cm. Tarło od kwietnia do czerwca. Ochronie nie podlega. Żywi się drobną fauną denną. W województwie olsztyńskim występuje nielicznie, w rowach i płytkich wolno płynących rzekach. Ciało piskorza zawiera dużą ilość tłuszczu. Dawniej, w niektórych okolicach, był po wysuszeniu używany jako łuczywo. Na wędkę praktycznie nie do złowienia.
