Nerpa – Phoca vitulina
Nerpa jest mięsożernym ssakiem z rzędu płetwonogich i należy do zwierząt łownych. Jest doskonale przystosowana do środowiska wodnego. Wrzecionowaty tułów i kończyny przekształcone w płetwy ułatwiają poruszanie się w wodzie. Płetwy tylne, ukształtowane jak rybi ogon, stanowią napęd podczas nurkowania i pływania, a płetwy przednie umożliwiają zmianę kierunku. Nerpa może nurkować na głębokość kilkudziesięciu metrów i pozostawać w zanurzeniu przez 15 minut. W wodzie porusza się pewnie i zwinnie, na lądzie natomiast jej ruchy są niezdarne. Porusza się pełzając dzięki falowym ruchom całego ciała przypominającym ruchy miernicy. Jej „trop przypomina bruzdę z widocznymi po obu stronach śladami przednich płetw (2) w kształcie wachlarza (3). Nerpy odpoczywają w wodzie i śpią w pozycji pionowej. Ich ciało jest całkowicie zanurzone i tylko od czasu do czasu, nie przerywając snu, podnoszą się na powierzchnię dla zaczerpnięcia powietrza, po czym znowu opadają. Ich bardzo gęste, „podbite grubą warstwą tłuszczu futro chroni je przed zimnem podczas ich praktycznie nieprzerwanego przebywania w wodzie.
Nerpy żywią się rybami. Na stały ląd wychodzą tylko w okresie rozrodu. Żyją w przybrzeżnych wodach północnych rejonów Oceanu Atlantyckiego lub Spokojnego. W Europie występują w niewielkiej liczbie, np. w Niemczech. Ponadto osobniki typu „pusa” przybywają czasem do francuskich wybrzeży z mórz arktycznych.
Dorosła nerpa (1) ma 150—200 cm długości. Masa ciała silnego samca wynosi około 100 kg, samica jest nieco mniejsza i lżejsza. Futro nerpy jest szarożółtawe w brązowoczerwone plamy. Okres godowy przypada na sierpień, ciąża trwa 11 miesięcy z powodu przesunięcia momentu wszczepienia się zarodka. Samica rodzi jedno do dwóch młodych, których masa ciała, jak u wszystkich płetwonogich, jest znaczna: ważą 10—15 kg i mają 80—90 cm długości. Małe nerpy rodzą się na stałym lądzie, ale bardzo wcześnie kierują się do wody. W przeciwieństwie do innych ssaków nie towarzyszą matce — to ona im towarzyszy. Kiedy dwa młode wybierają różne kierunki marszu, musi dokonać wyboru. Drugie młode, opuszczone, jest skazane na pewną śmierć.
W Polsce nie występuje.
