Upodobania pokarmowe ryb są bardzo zróżnicowane. W zależności od charakteru ich pokarmu i sposobu jego pozyskiwania rozróżniamy dwie podstawowe grupy: ryby drapieżnie i niedrapieżne. Rybom drapieżnym ich stosunkowo pojemna paszcza i równie obszerny przewód pokarmowy pozwalają na posilenie się nawet dużą zdobyczą. Podczas postrzegania i zdobywania pokarmu orientują się one przede wszystkim wzrokiem oraz „radarem” – linią boczną, pozostałe narządy zmysłów odgrywają ważniejszą rolę tylko w pewnych wypadkach (np. sum poszukuje zdobyczy także za pomocą komórek zmysłowych umieszczonych na wąsach).
Zróżnicowana jest także aktywność drapieżników podczas poszukiwania zdobyczy. Na przykład boleń szuka jej na stosunkowo dużej przestrzeni, zaś szczupak wybiera raczej pasywniejszy sposób polowania z zasadzki. Drapieżniki przy szybciej poruszającej się potencjalnej zdobyczy zmuszone są do instynktownego ataku, bez możliwości uprzedniego zbadania jakości i naturalności zdobyczy. Nie poruszającą się zdobycz przyjmują podobnie jak ryby niedrapieżne.
Mniejszy pysk ryb niedrapieżnych pozwala im na przyjęcie ograniczonych pod względem wielkości kąsków pokarmu.
Przy jego poszukiwaniu oprócz wzroku pomocne są narządy smaku i powonienia. Powolne pobieranie pokarmu daje im możliwość dokładnego zbadania zdobyczy narządami zmysłów.
Zaprezentowany podział jest tylko orientacyjny i odnosi się jedynie do podstawowych sposobów żywienia się ryb. Dotyczy on tylko określonych, stosunkowo małych grup ryb.
Gdyby rygorystycznie przestrzegać tego podziału, do grupy drapieżników powinniśmy zaliczać tylko szczupaka i głowacicę, które to ryby ściśle trzymają się drapieżnego sposobu pozyskiwania pokarmu. Sum, okoń, pstrąg i inne wykorzystują wprawdzie każdą okazję by prezentować się jako drapieżniki, jednak w równy sposób wykorzystują okazje żywienia się drobnymi żyjątkami. Z drugiej zaś strony wiele gatunków ryb spokojnego żeru okazyjnie pokazuje się jako ryby drapieżne (karp, brzana, wzdręga, a szczególnie kleń).
Ważny jest podział ryb według charakterystycznego dla nich trybu życia, względnie tego, na jakiej głębokości wody poszukują pokarmu. Chodzi tu o ryby zamieszkujące dno, toń wodną i powierzchnię. W grupie ryb niedrapieżnych należy odróżnić grupę ryb mięsożernych od roślinożernych, ewentualnie grupę żywiącą się najdrobniejszymi organizmami (planktonem) i grupę, która żywi się bentosem – larwami owadów wodnych.
Z powyższych względów należy metody połowu podzielić (nieco upraszczając) na trzy grupy:
– połów ryb niedrapieżnych;
– połów ryb drapieżnych;
– połów ryb łososiowatych i lipienia.
Zasady połowu ryb spokojnego żeru
Respektując odmienne zwyczaje poszczególnych grup ryb niedrapieżnych przy ich połowie stosuje się następujące metody: połów gruntówką, połów wędką spławikową, połów przepływanką, połów na powierzchni, połów metodą dotykową, połów „na spław” i połów za pomocą kuli wodnej.
