Najlepsze przynęty na szczupaka
Jak i na co
Jeszcze dziesięć lat temu byto to całkiem oczywiste. Szczupaki łowiło się na zestaw spławikowy na żywca – jesienią tuż nad dnem, latem w toni wody. Dzisiaj żywa ryba jako przynęta powoli odchodzi jakby w zapomnienie, gdyż coraz więcej wędkarzy woli łowić szczupaki metodą spinningową.
Przynęty sztuczne można podzielić na dwie duże grupy: Pierwsza z nich to tak zwane „klasyki”, a więc błystki wahadłowe typu gnom lub alga, woblery (np. rapala) oraz wirówki typu mepps.
Do drugiej grupy przynęt należą nowoczesne przynęty z tworzyw sztucznych. Do najważniejszych nowinek rodem z Ameryki należy zaliczyć twistery, rippery, spinnerbaity oraz przynęty powierzchniowe, takie jak ghost lub goblin. Trzecią grupę przynęt spinningowych stanowią martwe ryby zbrojone specjalnymi systemikami kotwiczkowymi. Martwe ryby są niezwykle łowne – dziwi więc fakt, że jak dotąd nie cieszą się one zbyt dużą popularnością wśród wędkarzy. W metodzie spinningowej o sukcesie decyduje sposób prowadzenia przynęty. Im zimniejsza jest woda, tym wolniej i tym głębiej prowadzimy przynętę. W zimnej wodzie, gdy szczupaki oszczędzają energię, najskuteczniejsze okazują się duże przynęty; małe przynęty są najłowniejsze w okresie letnim, gdy drapieżniki odżywiają się głównie wylęgiem białych ryb. Wędkarze często przerzucają szczupaki stojące przy brzegu. Hol ryby zaciętej gdzieś dalej potrafi czasami zniechęcić do brania drapieżnika stojącego bliżej brzegu.* Wskazane jest więc obrzucanie najpierw przybrzeżnych partii łowiska, a dopiero potem wykonywanie długich rzutów. Tonące przynęty opuszczamy na dno zawsze na naprężonej żyłce. Pływające woblery sprowadzamy na odpowiednią głębokość energicznym pociągnięciem kija i kilkoma szybszymi obrotami korbki. Podczas prowadzenia przynęta powinna „uciekać” do góry, schodzić lub opadać na większą głębokość, odskakiwać na boki i tylko od czasu do czasu płynąć w linii prostej. W ten sposób idealnie imitujemy chorą rybę. Szczupak zawsze preferuje taką zdobycz, gdyż jest ona najłatwiejsza do upolowania. Branie na przynętę sztuczną kwitujemy zawsze natychmiastowym zacięciem. Jeżeli spinningujemy martwą rybą na systemiku pozwalamy drapieżnikowi odejść po braniu na kilka metrów. Muszkarze łowią szczupaki głównie na streamery, dużą sztuczną muchę imitującą małą rybkę. Streamery są rewelacyjnie skuteczne w bardzo zarośniętych miejscach, w których każda inna przynęta sztuczna od razu zaczepia się o roślinność. Streamer rzadko kiedy zaczepia się o zielsko, daje się też ekstremalnie wolno i płytko poprowadzić. Wędkarze preferujący metody spławikową lub gruntową mogą z powodzeniem łowić na martwą rybę. Wielu wędkarzy (szczególnie Anglicy) bardzo sobie chwali tę przynętę. Szczupaki dobrze biorą także na intensywnie pachnące ryby morskie, takie jak makrele i śledzie. Na martwą rybę można łowić w dwojaki sposób – podawać ją na dnie i czekać aż szczupak ją podniesie, albo aktywnie penetrować toń wodną na zestawie spławikowym z żagielkiem.
Przemieszczająca się w wodzie martwa ryba powinna być tak uzbrojona, aby wyglądała jak najbardziej naturalnie, a więc utrzymywała się w poziomie. Pozostało nam jeszcze omówienie sprzętu. Wędzi-sko spinningowe ma do trzech metrów długości i ciężar rzutowy od 20 do 40 g lub od 40 do 80 gramów. Kij do łowienia na spławik powinien być trochę dłuższy i mieć ciężar rzutowy do 100 gramów (przynęta naturalna prawie zawsze jest cięższa od sztucznej). Na szpuli kołowrotka powinno zmieścić się około 150 metrów żyłki; większy zapas żyłki nie jest potrzebny, gdyż nawet rekordowe szczupaki nigdy nie uciekają podczas holu na tak duże odległości. Hamulec kołowrotka musi być precyzyjnie nastawiony i działać bez zarzutu, gdyż szczupak, który nie ma możliwości wyciągnięcia żyłki, prawie zawsze wyskakuje nad wodę, a wtedy często udaje mu się wytrząsnąć przynętę z pyska.
W zależności od tego, czy w łowisku są zaczepy, czy też nie, żyłka główna powinna mieć wytrzymałość od 5 do 8 kg (0,25-0,30 mm). Jedynymi pewnymi przyponami są przypony metalowe; ostre zęby szczupaka potrafią przeciąć nawet kevlar, nie mówiąc już o zwykłej żyłce monolitycznej. Do lądowania szczupaka niezbędny jest duży podbierak. Rozstaw ramion podbieraka nie może być mniejszy niż 70 centymetrów.
Szczupaki często atakują się nawzajem (szczególnie młode osobniki). Czasami szczupakowi udaje się połknąć krewniaka, znacznie częściej złączone ze sobą ryby giną.
