Jelec — Leuciscus leuciscus L.
Ciało wydłużone, niezbyt wysokie, bocznie ścieśnione. Głowa mała, jej przednia część przed otworami nosowymi nieco garbata. Płetwa ogonowa głęboko wcięta — widełkowata. Płetwa grzbietowa w tylnym krańcu prosto ścięta, odbytowa lekko wklęsła. Ubarwienie ciała srebrzyste, grzbiet brunatny lub szaroniebieski. Płetwy — grzbietowa i ogonowa mają zabarwienie stalowoszare, pozostałe o odcieniu żółtawym lub żółtopomarańczowym.
Jelec jest rybą rzeczną; zamieszkuje wszystkie krainy rzeczne, najliczniej jednak występuje w górnych partiach, tj. w krainie pstrąga i brzany. Jest dobrym pływakiem i zwykle trzyma się blisko powierzchni w głównym nurcie. W jeziorach można go spotkać w zasadzie tylko w bezpośrednim sąsiedztwie ujścia potoku lub rzeki. Jelce najczęściej żyją stadnie; pojedynczo trzymają się tylko duże osobniki.
Nie wiadomo dokładnie jak długo żyje jelec i jak szybko przyrasta.
Przeciętnie łowi się osobniki o długości około 20 cm i ciężarze 200 g, sporadycznie do 400 g.
Gatunek ten odżywia się fauną denną oraz pokarmem powietrznym. W niektórych okresach roku zjada również glony i drobne odłamki roślinności wodnej. Przysmakiem jelca jest ikra; w czasie tarła innych gatunków może on powodować duże szkody. Wyrośnięte osobniki mają skłonności drapieżnicze — wyłapują wylęg i narybek.
Okres rozmnażania przypada na kwiecień i maj. Ze względu na małą wartość użytkową, konkurencję pokarmową z cennymi gatunkami ryb oraz szkody jakie wyrządza na tarliskach, jelec nie posiada ani wymiaru, ani okresu ochronnego. W potokach pstrągowych powinien być ostro tępiony.
Do połowu używa się lekkiego sprzętu, podobnie jak przy uklei. Bierze równie dobrze na przynętę zwierzęcą jak i roślinną, a nawet na sztuczną muszkę. Ze względu na dużą ruchliwość i wytrzymałość może być używany jako „żywiec”.
Szeroko rozpowszechniony we wszystkich rzekach i większych potokach.
