Wzdręga — Scardinius eryłrophalmus L.
Ciało umiarkowanie wydłużone, z boków mocno spłaszczone, średnio wysokie. Głowa mała, otwór gębowy końcowy — skierowany ku górze. Łuski duże, mocno osadzone w skórze, zachodzące na siebie dachówkowato. Płetwa ogonowa wcięta. Płetwa grzbietowa zaczyna się za końcem nasady płetw brzusznych; płetwa odbytowa za końcem nasady grzbietowej. Te cechy odróżniają między innymi wzdręgę od płoci, z którą często bywa mylona. Ubarwienie ciała złociste z zielonkawym lub czerwonozielonym odcieniem. Grzbiet ciemny — oliwkowy lub brunatnozielony, brzuch srebrzysty. Wszystkie płetwy w różnych odcieniach czerwieni. Tęczówka oka pomarańczowa.
Zasiedla wody stojące i wolno płynące. Unika niskiej temperatury i szybkiego prądu. Najczęściej przebywa w jednorodnych co do wielkości stadach, wśród roślinności wodnej, zarówno wynurzonej jak i zanurzonej. W odróżnieniu od płoci wzdręga jest mało ruchliwa i trzyma się stale w wybranych przez siebie rejonach. W upalne dni pływa blisko powierzchni, gdy temperatura obniża się — schodzi głębiej.
Wzdręga żyje kilkanaście lat, dorastając do długości 35 cm i ciężaru około 0,5 kg. Podstawowym pożywieniem tej ryby są rośliny, a tylko w niewielkim stopniu organizmy fauny dennej oraz naroślinnej i pokarm powietrzny. Większe egzemplarze są drapieżne, zjadają wylęg innych gatunków ryb. Częstym łupem wzdręgi są małe słonecznice. Znane są przypadki złowienia wzdręgi nawet na błystkę.
Tarło odbywa się w maju i czerwcu przy temperaturze około 14°C. Wzdręga dojrzewa bardzo wcześnie — w drugim lub trzecim roku życia, przed osiągnięciem długości 10 cm.
Wymiar ochronny: 15 cm; okresu ochronnego nie ma.
W wodach województwa olsztyńskiego występuje równolegle z płocią, choć jest od niej znacznie mniej liczna. Do połowu używa się sprzętu jak na płocie. Przynęty zwierzęce i roślinne. Dobre wyniki daje metoda połowu na owady bez spławika. Wzdręga żeruje od wiosny aż do późnej jesieni.
