Lin — Tinca tinca L.
Ciało o krępej budowie, średnio wysokie, bocznie spłaszczone. Trzon ogona krótki i szeroki. Otwór gębowy mały, końcowy, w kącikach ust para krótkich wąsików. Oczy małe o odcieniu czerwonobrunatnym. Wszystkie płetwy są zaokrąglone, tylko ogonowa lekko wcięta. Łuski drobne, głęboko osadzone w skórze, zachodzące na siebie. U linów zaznacza się dymorfizm płciowy: samce mają drugi promień płetwy brzusznej silnie zgrubiały, samice normalny. Ubarwienie uzależnione jest od otoczenia — przeważnie oliwkowozielonkawe.
Lin jest typowym mieszkańcem strefy przybrzeżnej — litoralu. Występuje głównie w płytkich, zamulonych i zarośniętych roślinami jeziorach (typ linowo-szczupakowy), wolno płynących rzekach, w starorzeczach, łachach, gliniankach. Jest bardzo wytrzymały na wysokie temperatury i deficyty tlenu w wodzie. Okresy krytyczne spędza w odrętwieniu zagrzebany w mule. Te właściwości pozwalają mu przetrzymać nawet długie i silne przyduchy, stąd też w jeziorach periodycznie przyduchowych ichtiofauna niejednokrotnie ogranicza się tylko do karasia i lina. Niewielkie wymagania środowiskowe lina powodują, że jest on rybą „wszędobylską” — spotkać go bowiem można we wszystkich rybackich typach jezior, najliczniej jednak zasiedla jeziora eutroficzne, a więc typ linowo-szczupakowy i karasiowy. Lin żyje kilkanaście lat, rośnie dość wolno. Ciężar 1 kg osiąga w 6—7 roku życia. Sporadycznie trafiają się osobniki o długości powyżej 50 cm i ciężarze nieco ponad 3 kg. Tarło odbywa się w okresie letnim, w miesiącach czerwcu, lipcu. Odżywia się fauną denną w strefie przybrzeżnej. Wymiar ochronny lina wynosi 20 cm. Okresu ochronnego nie ma.
Lin ma swoich zwolenników i antagonistów wśród wędkarzy. Pierwsi cenią go za przebiegłość i silny opór, jaki stawia w czasie holowania, drudzy nie mają dość cierpliwości aby doczekać się zwykle chimerycznego i krótkotrwałego żerowania tej ryby.
Do połowu lina należy używać silnego sprzętu, haczyków dużych (nr 4—6) z bardzo ostrym grotem. Wskazane jest kilkudniowe nęcenie. Najlepszymi przynętami są rakowe szyjki, rosówki, czerwone robaczki, larwy chruścika i ślimaki. Najintensywniejszy okres żerowania — od połowy maja do tarła.
