Ukleja — Alburnus alburnus L.
Ciało wydłużone, z boków mocno ścieśnione, niewysokie. Głowa mała, otwór gębowy górny. Łuski drobne, srebrnie połyskujące, cienkie i łatwo odpadające. Barwa tułowia srebrzysta, grzbiet zielonkawy lub zielononiebieski. Płetwy bezbarwne, przezroczyste, u nasady czasem żółtawe lub pomarańczowe.
Ukleja jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych ryb w Polsce. Żyje w dużych stadach w zalewach, jeziorach, stawach, gliniankach, rzekach i potokach. Nie występuje jedynie w potokach górskich oraz w zbiornikach przyduchowych typu karasiowego. W jeziorze można ją spotkać zarówno w partii przybrzeżnej, jak i na plosie, zawsze jednak blisko powierzchni wody. W okresie późnej jesieni zbiera się w ogromne ławice i schodzi zazwyczaj na większą głębokość. Ukleja jest dobrym pływakiem i znajduje się w ciągłym ruchu w pogoni za żerem.
Żyjąc około 10 lat osiąga wielkość 15—18 cm i ciężar do 50 g. Odżywia się przede wszystkim planktonem, w mniejszym stopniu drobną fauną denną i pokarmem powietrznym. Jako jedna z nielicznych ryb planktonożernych spełnia ważną rolę w jeziorze, a jednocześnie służy jako pokarm dla ryb drapieżnych.
Tarło trwa od połowy maja do końca czerwca przy temperaturze wody 18—20°C; ikra składana jest zwykle porcyjnie w trzech rzutach. Wymiaru i okresu ochronnego nie ma.
W wodach województwa olsztyńskiego ukleja jest bardzo pospolita zarówno w jeziorach, jak i rzekach. Do łowienia używa się bardzo delikatnego sprzętu i najmniejszych rozmiarów haczyków. Doskonale nadaje się na „żywca”. Żeruje w okresie całego sezonu wędkarskiego. Z łusek uklei uzyskuje się guaninę, służącą do wytwarzania srebrnej esencji mającej zastosowanie przy produkcji sztucznych pereł.
