Zasada wiernego naśladowania przejawia się także w tym, że stosowane przez wędkarzy sztuczne muchy imitują najbardziej rozpowszechnione składniki naturalnego pokarmu ryb, a szczególnie następujące grupy owadów:
• Jętki – żyją w różnorodnych typach wód stojących i płynących, cały ich rozwój odbywa się w wodzie, tak że są najważniejszym składnikiem pokarmu ryb (znanych jest ponad 2000 gatunków, w Europie około 200). Charakterystyczne są dla nich wyraźne szczecinki ogonowe (dwie, rzadziej trzy), które podczas lotu są rozłożone wachlarzowato w górę. Samiczka składa jaja do wody „przebijając” powierzchnię. Larwy żyją na dnie, są ruchliwe i prowadzą drapieżny tryb życia, żywią się także detrytusem. (Występują również jętki żyworodne). W ciekach górskich przebywają pod kamieniami, gałęziami, wśród roślinności. Rozwój larw w zależności od gatunku trwa od pół roku do trzech lat. U starszej larwy tworzą się na grzbiecie pochewki – zalążki skrzydeł. W ostatnim stadium rozwojowym powstaje subimago, którego żywotność może trwać tylko kilka minut, ale także nawet 4 dni. Imago żyje bardzo krótko, po odbyciu czynności rozrodczych ginie, niektóre z gatunków mogą jednak przeżyć kilka dni.
Wielkość jętek jest różna – od najmniejszych 10 mm, aż do największych ponad 20 mm. Subimago różni się od imaga tylko delikatnym meszkowatym pokryciem ciała i skrzydeł, dzięki któremu stwarza wrażenie masywniejszego. Imago meszkowatości już nie ma i wygląda (po wylinieniu i wyschnięciu) na jaśniejsze i bardziej przezroczyste. Barwy jętek są monotonne, przeważają kolory brązowe i żółte. W zależności od temperatury zmienia się intensywność kolorów – populacje wiosenne są ciemniejsze niż letnie.
Skuteczność połowów na sztuczną muszkę jest uwarunkowana nie tylko przez stopień dokładności imitowania właściwych owadów, lecz również przez naśladowanie ich naturalnego zachowywania się w wodzie w danych stadiach rozwojowych i w konkretnych warunkach. Warunkiem właściwego wyboru metody połowu jest poznanie całego cyklu rozwojowego jętek – od składania jej przez stadium nimfy, subimaga aż po imago. W ciągu dnia nimfy prowadzą ukryty tryb życia i aktywizują się dopiero o zmroku, głównie w nocy. Na ich aktywność bardzo zasadniczo wpływa temperatura – zimą ich wzrost jest praktycznie zastopowany.
Nimfy jętek imituje wiele typów sztucznych much. Obciążone nimfy (Weighted N.) wykorzystywane są przy połowach w dolnych warstwach wody lub też przy pionowym prowadzeniu muchy od dna ku powierzchni. Typy o przedłużonym tułowiu (Body N.) mają naśladować gatunki jętek, dla których typowy jest wężowy ruch odwłoka. Łowi się nimi przy dnie. Podobną formę mają także pełzające nimfy (Wiggled N.). Wyższe stadia rozwojowe są naśladowane przez nimfy pływające (Floating N.) tuż pod powierzchnią. Ryby mogą je brać także za imago, dlatego można nimi łowić również metodą suchej muchy, którą wiąże się z pochewkami (zaczątkami) skrzydeł ustawionymi do tyłu. Najwięcej po jej użyciu można sobie obiecywać w porach chłodniejszych, ponieważ wtedy proces przeobrażania trwa dłużej. W metodzie mokrej obławia się od dna prostopadle ku powierzchni.
Bardzo różnorodne są także imitacje dojrzałych owadów. Mokre muchy w standardowych postaciach ze skrzydłami albo bez skrzydeł mogą być wykorzystywane całorocznie, jednak przede wszystkim w warunkach umiarkowanie zmąconej wody, niewielkich opadów, a szczególnie na początku sezonu. Muchy te powinny być wiązane na większych haczykach (8—14), łowi się na nie podobnie jak na nimfy. Suche muchy w typowych formach (skrzydlate, bezskrzydłe) są skuteczne przez cały rok, najbardziej jednak w okresie masowego nalotu owadów. Powinny być jak najlżejsze (wiązane na hakach do nr 22). Ich swobodne unoszenie się na powierzchni umożliwiają wyprostowane (w kształt litery V) albo rozsunięte skrzydełka. Wśród podstawowych typów najważniejsze są jętki majowe (May Flies), z szerzej ułożonymi skrzydełkami lub bezskrzydłe (Hackles) o bujnej jeżynce, wiązane na haczykach 8-12. Muchy bez jeżynki (No Hackles) mają szczeciniasty ogonek w kształcie litery V, co powoduje, że dobrze pływają. Odpowiednie są dla nich haczyki 8-22. Typy muszek o bujnej „piersiowej” jeżynce (Thorax Flies) wiązane na haczykach 8-20 są dostatecznie stabilne nawet w wartkich wodach.
– Typowa cecha muszek spadochronowych (Parachute Flies) to lekkość i łatwość unoszenia się. Są dobrze widoczne, nadają się do nich haczyki 10-18.
– Muszki wydłużone (Extended-Body Flies) imitują największe gatunki jętek o wydłużonych odwłokach, haczyki 12-14.
– Muchy „owłosione” (Bodied Flies) mają tułów zrobiony z sierści zwierząt, znakomicie utrzymują się na wodzie nawet bez natłuszczenia, powinny byćwiązane na haczykach 8-14.
– Muchy z „owłosionymi” skrzydłami (Wing Flies) mają skrzydełka i ogonki wykonane z sierści zwierząt, są bardzo trwałe, odpowiednie haczyki – 8-14.
– Mayfly Stillborns naśladują głównie te jednodniówki, które giną przy linieniu, odpowiednie haczyki to 12-22.
– Keel Flies charakteryzują się tym, że ostrze haczyka mają skierowane do góry, swoją wyrazistą sylwetką wiernie imitują owady. Ich stabilności na powierzchni wody sprzyja szczeciniasty ogonek.
Powszechnie używany zestaw much typu jętka można podzielić według kolorów:
– muszki o brązowym i zielonobrązowym tułowiu (March Brown-male, Red Legged March Brown, March Brown Spider, Red Spinner);
– muchy o żółtym tułowiu (Yellow Dun);
– muszki o oliwkowozielonym i siwym tułowiu (Olive Dun, Dark Olive Dun, Olive Ouill, Blue Winged Olive);
– muchy o niebieskosiwym tułowiu (Blue Dun, Iron Blue Dun);
– muszki o wodnistojasnym tułowu (Pale Watery Dun).
Piękne – gratuluje 😉