Okoń – Perca fluviatilis L..
Ciało umiarkowanie wydłużone, nieco bocznie ścieśnione, dość wysokie, pokryte łuską grzebykowatą, bardzo mocno osadzoną w skórze. Głowa duża, prawie trójkątna, otwór ustny końcowy. Jama gębowa z licznymi, drobnymi, ułożonymi w szeregi zębami. Kość pokrywy wieczka skrzelowego zakończona jest płaskim, ostrym kolcem. Na grzbiecie dwie płetwy, pierwsza z nich jest rozpostarta na twardych kolczastych promieniach. Płetwy brzuszne umieszczone są pod płetwami piersiowymi. Ubarwienie ciała uzależnione od miejsca przebywania. Osobniki żyjące w strefie przybrzeżnej mają kolor zielonożółtawy, formy śródjeziorowe, przebywające w toni wodnej, zabarwione są zielonawo i niebiesko. Na bokach ciała znajduje się 5—9 poprzecznych, ciemnych pasów. Pierwsza płetwa grzbietowa szara, z okrągłą czarną plamą na końcu, druga płetwa grzbietowa szaropomarańczowa. Płetwy piersiowe żółtawe, pozostałe pomarańczowoczerwone.
Okoń jest bardzo pospolitą rybą we wszystkich rodzajach wód. Spotkać go można zarówno w górskich potokach pstrągowych, jak też i w małych, śródleśnych i humusowych jeziorkach. Ze względu na dość duże wymagania tlenowe brak go w jeziorach i zbiornikach periodycznie przyduchowych. W jeziorach zasiedla strefę przybrzeżną, przebywa również na plosie jeziora i na znacznych głębokościach przy dnie. Odmiana śródjeziorowa odznacza się szybszym tempem wzrostu i osiąga większe rozmiary. Często tworzy duże stada.
Okoń żyje kilkanaście lat. Uzyskuje długość do 50 cm i ciężar ponad 2 kg. Rośnie bardzo powoli. Ciężar 300—400 g osiąga w ósmym roku życia. W okresie młodocianym odżywia się planktonem zwierzęcym, następnie zjada faunę denną, a po osiągnięciu około 10 cm wzrostu przechodzi na drapieżny tryb życia, pożerając wielkie ilości narybku. Małe okonie towarzyszą innym gatunkom ryb na tarliskach, gdzie masowo wyjadają składaną ikrę. W prawidłowo zagospodarowanym jeziorze hodowlanym populacja okonia musi być bardzo ograniczana. Szczególnie niekorzystna jest nadmierna ilość tego gatunku w jeziorze sielawowym.
Okres rozrodu przypada w kwietniu i maju, przy temperaturze wody około 7°C. Dojrzałość płciową okoń osiąga wcześnie, bo już w trzecim roku życia, przy długości 12—14 cm. Ochronie nie podlega.
W wodach województwa olsztyńskiego jest powszechny. Na wędkę łowi się go przy pomocy różnych metod i przynęt — naturalnych i sztucznych. Przy użyciu pojedynczego haczyka holowanie, szczególnie większych sztuk, musi być płynne i ostrożne, gdyż mają one tendencję do wyhaczania się, a miękki pysk łatwo ulega rozerwaniu. Najlepszy okres połowu — maj i połowa czerwca, a następnie od połowy września do zamarznięcia wody.
