Sieja – Coregonus lavaretus L.
Ciało wydłużone, bocznie spłaszczone, dość wysokie. Głowa mała. Otwór gębowy dolny, mały. Łuski duże, dość silnie usadowione. Płetwa ogonowa silnie wcięta. Boki tułowia oraz partia brzuszna koloru srebrzystego. Grzbiet niebieskozielonkawy. Bardzo różna liczba wyrostków filtracyjnych na lukach skrzelowych u siei jest podstawą do wyróżnienia szeregu form lokalnych — jednostek taksonomicznych w systematyce wewnątrzgatunkowej.
Sieja jest gatunkiem zimno- i tlenolubnym, występuje więc często w jeziorach razem z sielawą. Sieję można również spotkać w jeziorach typu leszczowego, zapewniających jej chociaż minimalne warunki bytowania. Gatunek ten żyje na dużych głębokościach przy dnie. Osobniki młode odżywiają się planktonem skorupiakowym, starsze fauną denną. Te formy siei, które mają gęsty aparat filtracyjny, odżywiają się przez całe życie tylko planktonem. Stosunkowo niedawno stwierdzono, że sieja w niektórych porach roku intensywnie odżywia się stynką. Zauważono jednocześnie, że w tych okresach można ją złowić na błystkę. W naszych jeziorach sieja dożywa do wieku ponad 10 lat i osiąga ciężar ponad 3 kg, wyjątkowo nawet większy. Na terenie województwa olsztyńskiego występuje w więcej niż 40 jeziorach. Ze względu na prowadzone w ostatnich latach bardzo intensywne zarybianie zbiorników tym gatunkiem stan zasiedlenia znacznie zwiększa się.
Tarło odbywa się od października do grudnia. Wymiar ochronny 40 cm. Czas ochronny podobnie jak dla sielawy: od 15 października do 31 grudnia.
Dla wędkarzy sieja nie ma praktycznego znaczenia, ponieważ w jeziorach dzierżawionych przez Zarząd Okręgu PZW w Olsztynie nie występuje, natomiast połów jej na jeziorach państwowych gospodarstw rybackich jest zabroniony. Planuje się wprowadzenie obrębów ochronnych na jeziorach zasiedlanych przez sieję, co pociągnęłoby za sobą duże zaostrzenie kar w przypadku udowodnienia kłusownictwa.
