Dla wędzisk spinningowych istotna jest przede wszystkim masa obciążenia (przynęty); gatunek poławianych ryb nie jest tutaj decydujący. Przy „lekkim” spinningu, kiedy obciążenie jest bardzo niewielkie (np. małe błystki 2-5 g), odpowiednie będzie wędzisko miękkie i krótkie (220-240 cm) o obciążalności (ciężarze rzutowym) do 10—15 g. Przy połowach na cięższe przynęty odpowiedniejszy będzie kij o obciążalności 30-40 g, natomiast przy „najcięższym” spinningowaniu oburęczne, z reguły, wędzisko powinno mieć obciążalność ponad 50-60 g i długość ponad 3 m.
Wędziska muchowe powinny nie tylko spełniać ogólne wymagania, ale oprócz tego powinny mieć pewne cechy specjalne. Wędzisko takie służy do zarzucania przynęty niewiele ważącej, tak że podczas rzutu zostaje wykorzystany ciężar linki (sznura) przy współdziałaniu specyficznych cech wędziska. Odmienność tych wędzisk od pozostałych polega też na innej konstrukcji rękojeści, a szczególnie na mocowaniu kołowrotka w jej dolnej części, przez co środek ciężkości wędziska przesunięty zostaje do dolnej części. Wskutek tego operowanie wędziskiem jest mniej uciążliwe – ręka się mniej męczy. Stosowane są również odmienne przelotki; niskie, „wężykowe”. Pierwsza i ostatnia wykonane są ze szczególnie twardego materiału. Również ilość przelotek w tym typie wędzisk jest stosunkowo duża (6-11).
Wędziska muchowe charakteryzują się miękką akcją. Kiedy pod obciążeniem całe wędzisko po rękojeść pracuje stosunkowo równomiernie, mamy do czynienia z tzw. akcją angielską (najwyższej jakości klejonki tonkinowe oraz niektóre wędziska grafitowe). O parabolicznej akcji wędziska możemy mówić, gdy górna część wędziska wygina się zdecydowanie wyraźniej niż dolna (wyroby z laminatu pustego i niektóre twardsze wędziska grafitowe).
Dla poszczególnych typów wędzisk muszą być dobrane odpowiednie typy linek muchowych. Najistotniejsze własności wędzisk muchowych są zaklasyfikowane zgodnie z międzynarodowym porozumieniem producentów w systemie AFTM, a ich podstawowa charakterystyka wyrażana jest przez cyfry arabskie według zasady, że niższe cyfry oznaczają wędziska miękkie i powolne, natomiast wyższe – twarde i szybkie.
Przy wyborze odpowiedniego typu należy uwzględniać także omówione już kryteria, a zatem przeznaczenie do połowu określonego gatunku ryby oraz charakter łowiska. Najdelikatniejsze (najbardziej miękkie) wędziska są przeznaczone do połowu lipieni, pstrągi można łowić także nieco twardszymi. Do połowu na suchą muchę odpowiedniejsze będzie wędzisko o akcji szybszej. W najbardziej obławianych wodach, czyli typowych (małych) potokach, wystarczające będzie wędzisko długości do 2,40 m, natomiast w wodach bardziej przestronnych około 3 m. Najmocniejsze (najtwardsze, w klasyfikacji AFTM numery ponad 7-8) i najdłuższe wędziska, o długości powyżej 4,5 m, pierwotnie przeznaczone do połowu łososi i okazowych pstrągów, znajdują coraz szersze zastosowanie. Jest to spowodowane w pierwszym rzędzie przez stopniowe przesunięcie zainteresowań wędkarzy na przestronniejsze typy wód (jeziora, zbiorniki zaporowe), w dalszej kolejności wpłynęło na to „odkrycie” muszkarskich ryb: bolenia, klenia a także sandacza, szczupaka i innych, oraz nowych skutecznych przynęt (streamery). Masowy rozwój wędkarstwa muchowego wydaje się mieć świetne perspektywy.
Dobranie wędziska i linki muchowej jest warunkiem koniecznym dla właściwego działania zestawu – dlatego też podaną przez producenta charakterystykę wędziska, względnie dane o optymalnym doborze elementów zestawu trzeba traktować jako obowiązujące (linki muchowe są oznaczone od najlżejszych po najcięższe przez numery od 1-12). Jeżeli dla wędziska podaje się jako zalecane dwa numery linki (np. 5-6), dla początkującego muszkarza odpowiedniejsza będzie linka cięższa (tu: 6), a to ze względu na ułatwione rzucanie. Na linkę lżejszą, która umożliwia bardziej elegancki styl połowu przyjdzie pora po zdobyciu pewnego doświadczenia.
