Sprzęt i montowanie.
Podobnie jak metody, zmienił się też sprzęt do połowu szczupaków. Nowoczesne wędziska szczupakowe są bardzo podobne do wędek karpiowych: dwuczęściowe, długości ok. 3,60 m, z akcją paraboliczną 2-2 1/2 lbs (przy połowie na duże odległości z dużą przynętą lub znacznym obciążeniem ołowiem – 2 1/2 lbs). Wędka pracująca na całej swej długości (akcja paraboliczna) jest przede wszystkim nieodzowna do wykonywania rzutów delikatnymi przynętami oraz podczas holu. Kołowrotek o stałej szpuli powinien mieć przede wszystkim dobry hamulec. Na szpulę kołowrotka powinno wchodzić co najmniej 150 m żyłki o średnicy 0,30-0.35 mm. Mojego, już na wstępie wspomnianego 10 kg szczupaka, musiałem holować z użyciem dużej siły w wodzie z licznymi przeszkodami, ponadto przed podebraniem przeciągnąłem go przez 5 m szerokości pas roślinności wodnej. Wszystkie te czynności okazały się dla 0,31 mm żyłki „Drennan Double Strength” błahostką. Na końcu żyłki głównej wiążemy karabińczyk.
Łowiąc szczupaki na martwą rybkę, używa się zwykle stalowych przyponów, bądź przyponów kevlarowo-stalowych o wytrzymałości 8 kg oraz dwóch kotwiczek. Wielu producentów proponuje gotowe już przypony. Osobiście montuję je najchętniej sam. Dzisiejsze miękkie materiały przyponowe dają się wiązać jak żyłka, a do wzmocnienia węzłów na kotwiczkach używam kombinerek.
Końcowa kotwiczka montowana jest na State, druga natomiast musi się dawać przesuwać, tak aby możliwe było uzbrojenie przynęty (ryby) o różnych rozmiarach. Podczas rzucania martwą rybką na dalekie dystanse radzę przewlekać przypon przez nasadę ogona. Podobna zasada obowiązuje też przy użyciu na przynętę delikatnych ryb. Z tego względu montuję moje przypony tylko z uszkiem bez karabińczyka, który uniemożliwiałby przewlekanie przez ogon.
W wodach bieżących uzbrajamy martwą rybkę głową do góry, przy czym jedna kotwiczka jest umieszczona w boku ryby, a druga przechodzi przez obie wargi. Do przechowywania przyponów na szczupaki nadaje się doskonale specjalny pojemnik (Rig Bin).
Najczęściej używaną rybką na przynętę, przy połowach na grunt, jest długości 15-18 cm płotka. Miałem też bardzo dobre wyniki używając pstrąga tęczowego podobnej wielkości, kupionego u hodowcy ryb. Na przynętę nadają się tez doskonale wzdręgi. klenie, krąpie, okonie itp. Zdobycie przynęty nie powinno być kłopotliwe, tym bardziej ze pewną liczbę rybek można wcześniej zamrozić na zapas. Wielu wędkarzy angielskich używa do połowu szczupaków ryb morskich, takich jak: śledzie. połówki makreli, sardynki i szproty. Ryby morskie wydają intensywniejszy zapach niż ryby słodkowodne, co stanowi dodatkowy bodziec zachęcający drapieżniki do brania. Podobny efekt „zapachowy” można uzyskać też u ryb słodkowodnych poprzez nacieranie ich specjalnymi środkami zapachowymi. Ze względu na to. że ryby morskie po rozmrożeniu stają się bardzo miękkie, najlepiej jest uzbroić je i wykonać rzut zanim rozmarzną. W wodzie rozmarzają one w ciągu 3-5 minut. Angielski wędkarz Neville Fickling złowił już kilka szczupaków, które wzięty na całkiem zamrożoną rybę. Wydana przez niego interesująca książka „Połowy szczupaków w latach 80-tych”, informuje o poszczególnych zdobyczach autora. Z ogólnej liczby 74 złowionych przez niego szczupaków o masie ponad 9 kg każdy, 24 złakomiły się na żywca, zaś 50 wzięło na martwą rybkę. Z 50 szczupaków 26 złowił na rybę morską (makrele, śledzie, sardynki, szproty) oraz 12 na duże ryby słodkowodne (płocie, wzdręgi, pstrągi, okonie, połówkę szczupaka). Jednak absolutnym przebojem okazała się stynka. Skusiło się na nią kolejne 12 szczupaków o masie ponad 9 kg każdy, w tym jeden okaz 14 kg. Szczególny zapach stynki (zapach świeżych ogórków) jest dla szczupaków intrygujący, o czym przekonałem się wiele razy. Jeżeli przez dłuższy czas nie ma brania, należy zmienić przynętę. Trzeba podawać na zmianę rybę słodkowodną i morską. Dobre rezultaty dawały mi też świeżo zabite ryby, z lekko naciętymi bokami, żeby wydostawała się krew (możliwe, że był to tylko przypadek, ponieważ podrzuciłem przynętę żerującemu szczupakowi prosto pod nos). Zanęcanie łowiska martwymi rybkami lub kawałkami ryb może przyczynić się do zwiększenia szans na branie. Stosuje się to głównie zimą, kiedy szczupaki znajdują mało pożywienia. Chłodne miesiące (od października) aż do nastania pierwszych przymrozków w nocy są najlepszym okresem do łowienia szczupaków na martwą rybkę z dna. Należy pamiętać o okresie ochronnym, zaczynającym się w Polsce 1 stycznia. Wody do połowu na martwą rybkę można także podzielić na mniej lub bardziej interesujące. Z pewnością prędzej weźmie naszą przynętę wygłodniały szczupak w dużym jeziorze zaporowym, niż na przykład jego brat w żyznym i zarośniętym jeziorze.
Zbrojenie martwej rybki do połowu gruntowego
1.) Montaż systemiku z końcową kotwiczką w boku ryby oraz drugą ruchomą kotwiczką mocowaną do ogona.
2.) Ten sam systemik pozwalający na dalekie rzuty dzięki wzmocnieniu paroma zwojami nitki.
3.) Systemik do dalekich rzutów lub delikatnych przynęt: przypon przeciągnięty specjalną igłą do przynęty w okolicy nasady ogona.
4.) Systemik „głową do góry ” do połowu w wodzie bieżącej. Umocowana przynęta trzyma się lepiej, szczególnie gdy zachodzi konieczność częstego podciągania oraz ponownego zarzucania. Jest to niezbędne przy korygowaniu położenia przynęty i sprawdzaniu. czy nic nie zaczepiło się o groty.
Z ołowiem gruntowym i spławikiem
1.) Przynęta i przypon stalowy leżą na dnie. Zamontowane nad karabińczykiem duże śruciny utrzymują przynętę na danym miejscu (w przypadku silniejszego prądu, lub dalszych rzutów, należy użyć ciężarka ołowianego z uszkiem).
2.) Stoper z perełką zatrzymuje spławik przed ołowiem. Nie jest to konieczne, ale często zapobiega splątaniu się zestawu.
3.) Spławik przelotowy, koralik i stoper ustawiony mniej więcej na głębokość łowiska. Spławik wskazuje położenie przynęty oraz utrzymuje żyłkę nad dnem, tak że nie zahacza ona o żadne zaczepy.
4.) Natłuszczona żyłka utrzymuje się na powierzchni wody.
